Z chęcią przeczytałam Pani artykuł. Jestem rodzicem bliskościowym i wszystko, co w nim jest opisane jest dla mnie jasne i zrozumiale. Od zawsze staram się patrzeć na moją trzyletnią córeczkę przez takie właśnie “soczewki”. Nie nazwałabym jej trudnym dzieckiem, również nie wierzę w “zdolności manipulacyjne” Maluchów, nie zostawiam dziecka “do wypłakania się”, ale raczej podpowiadam, że jestem i co ono może czuć, co ja czuję i jakie moglibyśmy wspólnie znaleźć rozwiązanie. No i właśnie. Czuję się niepewnie z moimi podsuniętymi rozwiązaniami. Córeczka krzykiem i płaczem histerycznym zabiega o każdą ważną dla niej rzecz (w sensie sytuację, przedmiot, rację itp.) Czasami są to rzeczy, na które ja się nie zgadzam. Chociażby ze względu na bezpieczeństwo. I nawet nie dla zasady, czy sztywnej konsekwencji, bo o ile stawianie granic uważam za ważne, to trzymanie się konsekwentnie jednej zasady, zawsze i przezawsze jest dla mnie nieżyciowe i sztuczne (my sami pozwalamy sobie na lody np. wiedząc, że poczujemy się po nich źle 😉 ) Brakuje mi słów, którymi mogę zwrócić się do swojego dziecka. Kiedy np. w swojej złości córeczka wykrzykuje, że chce już podnieść rzuconą pod swoje nogi zabawkę, ale “nie może”, ja po postu nie wiem co odpowiedzieć. Przecież wiem, że może, że wystarczy się schylić, na końcu języka mam słowo “wymuszasz”. Dawno wyzbyłam się chęci udowadniania”kto tu rządzi”, ale nie ukrywam, że podnosząc tę zabawkę czuję niesmak. Kolejne podobne zachowania córeczki namnażają się. Ostatnio najczęściej odpowiadam jej “wiem, że możesz”. Ja jej zaprzeczam, ale może w ten sposób wyznaczam granicę? Czy tak powinno być? Czy słowa, które w takich sytuacjach przychodzą mi do głowy: “przecież to absolutnie nie jest powód do płaczu; powiedz to “normalnie” bez krzyku, bo ja nawet nie mogę Cie zrozumieć” są “dozwolone”??? Przecież oczekuję niemożliwego. Oczekuję, by trzyletnia dziewczynka uspokoiła się sama, neguję jej uczucia, dyktuje kiedy może płakać, a kiedy nie. Sprzeczności w mojej głowie jest wiele.

A ja sie nie zgadzam. Po 10 latach jako niania odchowaniu z 20stki albo i wiecej malych szkrabow, przebywajac z nimi niejednokrotnie dluzej niz sami zapracowani rodzice, nie wierze w atrachment parenting ani bezstresowe wychowanie. Ja rozumiem, ze ktos kto wychowal jedno czy dwojke dzieci, moze miec takie poglady, z wiadomego wzgledu: nasze dzieci sa male tylko raz, jak juz przekrocza pewna bariere wiekowa to nie ma odwrotu. My natomiast kierowani surowoscia naszych relacji w ‘patologicznych’ rodzinach (patologicznych w sensie dzieciakow biegajacych po podworku samemu do nocy, czy zostawanie samemu w domu kiedy rodzice sa pracy, w dzisiejszych czasach ktos zaraz by zadzwonil po opieke socjalna), probujemy dac dziecku wszystko czego chce tylko po to, zeby kiedys powiedzialo, bo mama to byla super. Ale jaka lekcje dajemy wtedy dziecku? Ze 3 latek nie moze sie schylic po zabawke, ktora samo rzucilo na podloge? Taka, ze po 1. mama zawsze bedzie obok, zeby zrobic za mnie cos czego ja nie chce po 2. moge robic co chce, bo mama I tak zrobi wszystko, zeby mi pomoc po 3. kiedy dorosne nie bede wiedzial, ze narkotyki czy kradziez sa zle I nie mozna ich probowac, bo skoro mama mi pozwala na wszystko I zawsze zrobi to co chce, to dlaczego mam nie sprobowac narkotykow, kradziezy czy czegokolwiek innego. Dajemu dziecku jasny przekaz: nie ma granic, nie ma etyki I moralnosci, bo jedynie nie podnoszac tej zabawki sprzed 3latka, nauczymy go, ze to on ma ja podniesc jesli ja rzucil, I to on ma przeprosic kogos jesli wyrzadzil krzywde czy to on musi isc do szkoly I pracy, bo mama tego za niego nie zrobi. Jestem rowniez nauczycielka wychowania przedszkolnego, zarowno w pracy w przedszkolu I szkole, jak I jako niania ciagle powtarzaja sie te same schematy: nie konsekwetni rodzice, bezstresowe wychowanie I bardzo, ale to bardzo trudne dzieci, tylko ze jak autorka tekstu mowi czy to ich wina? Nie, to wina rodzicow. Bo zamiast spedzac z dzieckiem jak najwiecej quality time, to puszczaja bajke na tv I robia swoje, albo po prostu ich nie ma. Dzieci buntuja sie, bo chca zwrocic na siebie uwage, uwage rodzicow, ktorzy niby sa, ale ciagle ich nie ma, a w zamian za stracony czas przynosza im kolejna zabake czy pozwalaja na kolejne tantrum, bo jak ja moglabym mu teraz czegos zakazac czy odmowic skoro mam takie duze poczucie winy. Nie mowie, ze cala teoria rodzicielstwa bliskosci jest zla, ale z pewnoscia wiekszosc rodzicow nie rozumie podstawowych jej zalozen, a co z tego wynika? Ilosc dzieci ‘trudnych’, ktore w ostatnich latach rosnie w ogromnyn tempie I rosnac bedzie. Moze dopiero ktos kto byl w wielu rodzinach od srodka I spedzil tam mnostwo czasu, moze jasno powiedziec: ze dopiero wtedy kiedy narzucimy pewne granice I morale dzieci sa zupelnie inne. Ine potrzebuja struktury I rutyny, bo maja dopiero pare lat I to jest jedna jedyna rzecz, ktora znaja I w ktorej czuja sie dobrze. Czy wy dorosli czylibyscie sie fajnie codziennie wstajac I kladac sie o innej godzinie czy jedzac posilki o roznych rodzinach czy jadac na wakacje w nieznane z planem nie czujecie sie pewniej I bezpieczniej, ze wiecie co sie za chwile stanie? Kolejna rzecza wymieniona w artykule: konunikacja. Tak, dzieci nie umieja wyrazic tego co czuje I dlatego wpadaja w zlosc np wspomniane dwulatki, bo jest umysl chcialby wiecej zrobic czy powiedziec niz pozwala mu na to cialo. Troche tak jak osoba sparalizowana po wypadku, nie trudno sobie wyobrazic jaka zlosc I frustracje musi przezywac. Nauczmy dzieci od malego sluchac i mowic, mowic Jestem zly, zmeczony, glodny czy uwazam, ze to nie fair, ze Jas bawi sie moja zabawka. Rozmawiajmy z nimi, uczmy ich zycia, sprawiedliwosci, kochania, moralnosci, tego co dobre a co zle, a przede wszystkim szacunku I pomagania innym, a nie podnosny zabawke dajac kolejny sygnal do tego, ze nie ma zadbych granic.

Skomentuję moim tekstem, w którym piszę o wiedzy jaką zdobyłam prawie 30 lat temu i zmieniłam z dnia na dzień moje podejście do mojego syna, wówczas zaledwie 4 latka.
http://masculinum.org/mamo-tak-mnie-kochalas-ze-teraz-juz-cie-nie/

Żadne dziecko nie zachowuje się źle, jeśli w domu wszystko gra-tzn. rodzice rozsądnie z nim postępują, wychowuje się w atmosferze miłości ale i rozsądnej dyscypliny. Jeśli coś nie gra w domu, dziecko będzie “trudne” i tyle. Oczywiście trzeba trzeba zawsze dociec skąd się biorą złe zachowania, i w miarę indywidualnie podejść do dziecka, jednak est to bardzo trudne np w szkole, kiedy pani w klasie ma choćby 5 takich dzieci, na 25 osobową grupę, nie jest w stanie “rozumieć ” każde wybryki i skutecznie je eliminować- porostu w realnym świecie jest to nie możliwe do wykonania. Dziecko może uzdrowić tylko “zdrowy” DOM.