Ohh, przydałaby się taka gra u nas. Mój mąż twierdzi, że to niebezpieczne ze mną przegrywać, ale ja staram się jak mogę pomóc w tym mojemu 6-letniemu synowi. Kiedyś dla równowagi pozwalałam mu wygrywać co jakiś czas, a teraz więcej rozmawiamy, co można by zrobić lepiej/poprawić, a głównie się śmiejemy. Nic tak nie zabija frustracji niż zamiana zaciętej rywalizacji w dobrą zabawę po prostu!

Fajne przemyślenia! Gra wygląda zachęcająco 🙂 gdy mój syn przegra i targają nim silne emocje, po prostu staram się z nim być i dowiedzieć się czy to złość czy smutek, rozgoryczenie może? Potem nie uciekamy od danej zabawy. Z racji, że syn ma zapędy na naukowca zaszczepiam w nim przekonanie, że porażka jest nieodłącznym towarzyszem sukcesu 🙂

Błędy są doskonałą okazją do nauki 🙂 Tak więc zawsze gdy moje dzieci przegrywają mówię im, że to świetnie i pytam, czego mogą się nauczyć ( na przykład z danej rozgrywki gry) i jak wykorzystać tę wiedzę przy kolejnej takiej sytuacji 😉 Sama też opowiadam im po swojej przegranej, że teraz już wiem, żeby np. nie robić czegoś albo inaczej pokierować strategią tak, żeby mieć szansę na wygraną. Ale zawsze podkreślam najważniejsze – że naszym celem nie jest wygrana, ale wspólne miłe spędzenie czasu razem całą rodziną !

Radzenie sobie z porażką nie jest łatwe nawet dla dorosłych, a co dopiero dla dzieci. My we wszystkich sytuacjach tzw. „trudnych” dostrzegamy i nazywamy emocje dziecka. Czasami samo dostrzeżenie emocji dziecka sprawia, że czyje się ono zrozumiane, lepiej radzi sobie w sytuacji, która spowodowała wystąpienie tej emocji i takie wsparcie jest bardzo cenne dla dziecka. Dziecku czasem wystarczy Towarzysz, nie musi to być od razu Lekarz, który jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki sprawi, że trudne emocje znikną w ułamku sekundy. Odczuwajmy emocje i nazywajmy je przy dzieciach, bo to pierwszy krok do zrozumienia emocji i radzenia sobie z nimi i to nie tylko w sytuacji porażki, ale i w każdej innej.
Gra na medal. ?

A ja niestety jeszcze nie odnalazłam złotego srodka.. owszem, rozmowa zawsze bezcenna, dodatkowo próbujemy uczestniczyć we wszelkich dostępnych zawodach / biegach i konfrontowac emocje.. jednak Listek Urwisek byłby świetnym rozwiązaniem w domowym zaciszu. Pozdrawiam i trzymam kciuki za nasze, dorosłe emocje, bo podobno dzieci uczą się poprzez obserwacje. O zgrozo 🙂

Kiedy po raz pierwszy zostałam mamą wszystkie moje działania były skupione na dziecku. A że pierworodny okazał się być bardzo ambitnym przedstawicielem płci męskiej, wszystkie “porażki” były opłakiwane lub wykrzyczane. Nie bardzo wiedziałam wtedy co z nimi robić. Obserwowałam własną mamę i teściową, ale ich strategie wobec wnuka były zupełnie przeciwne. Jedna pozwalała mu wygrywać zawsze i w każdej sytuacji (specjalnie się myląc bądź zmieniając zasady gry na jego korzyść). Druga z kolei uważała, że musi być twardą babcią i pokazywała wnukowi, że jak przegrał to widocznie zasłużył. Dziś widzę, że efekty są takie, iż jedna babcia jest tą ukochaną (ta pozwalająca wygrywać), z drugą natomiast trzyma dystans.

W miarę jak nabierałam doświadczenia w macierzyństwie i rodziły się kolejne dzieci (tym razem córki), zaczęłam podchodzić do ich “porażek” z większą akceptacją. Pozwalałam się spokojnie wypłakać lub wykrzyczeć, a potem analizowałam z dziećmi sytuację już po upływie pierwszych emocji. To przynosiło dobre efekty. Bo jest faktycznie tak jak Pani napisała we wstępie do artykułu: to rodzic musi się pogodzić z porażką dziecka. Jeśli to zrobi i nie będzie wymagał od syna/córki samych sukcesów, dziecko też z tą sytuacją zaczyna się oswajać.

Bardzo pomocne w wychowaniu dziecka jest rodzeństwo. U nas w domu dzieci często grają w gry planszowe między sobą (robią to na przykład rano w weekendy pozwalając wyspać się zmęczonym rodzicom;). Raz w tych grach wygrywa najstarszy, raz najmłodsza, często średnia. Obserwując siebie nawzajem, nauczyli się, że paleta emocji po przegranej jest bardzo barwna:)

Kiedy najstarszy syn z dziecka stał się nastolatkiem, podejście nas, jako rodziców, dalej ewoluowało. Przecież szkoła i wyścig szczurów, który dotyka coraz młodszych dzieci, porażkę uważa za mały koniec świata… Jak uzbroić dziecko w “prawo do porażki”, a zarazem nie odebrać mu paliwa do rozwoju? Tu pomogły różne mądre książki i obserwacja na żywym organizmie. Teraz, kiedy syn bardzo się z czymś nie może pogodzić, zadajemy mu pytanie: “Czego Cię to doświadczenie nauczyło? Co, mimo niepowodzenia/porażki oceniasz jako dobre w swoim działaniu, a co mógłbyś zrobić lepiej?” Przenosimy uwagę z porażki na to jak dziecko/młody człowiek sobie z tym radzi, jakie może wyciągnąć wnioski. To pomaga.

Kiedy dzieliłam się z pierworodnym, że mam zamiar napisać o naszym rodzinnym radzeniu sobie z porażkami na tego bloga, uśmiechnął się i powiedział: “Jestem najlepszym przykładem, że można przejść od etapu klęski do oswojenia porażki”. I to prawda. Fajnie jest być rodzicem, rozwijać siebie i dzieci. I wyciągać wnioski z niepowodzeń by stawać się coraz szczęśliwszym człowiekiem.
Pozdrawiam wszystkich rodziców, zwłaszcza tych z jednym dzieckiem, którzy martwią się tematem oswajania niepowodzeń. Wszystkiego można się nauczyć. Nie poddawajcie się:)

U nas przede wszystkim sprawdza się uznanie, zauważenie trudnych przeżyć dziecka. Zrobienie miejsca na emocje daje z reguły ukojenie, mimo, że jest to sytuacja trudna dla dziecka i nas dorosłych, by pomieścić te dziecięce emocje. Później są rozmowy, a czasami nie, bo dziecko nie jest gotowe i odwołujemy się niekiedy do tej sytuacji w innym czasie.

Ojej, bardzo by nam się przydała ta gra. Temat u nas w gabinecie na czasie?

Co robię, żeby pomóc córce oswoić porażkę? Powtarzam jej bardzo często: Każda porażka nas czegoś uczy
•Opanowywać emocje,
•że na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, a niekiedy, żeby był sukces to musi być czyjaś porażka,
•że starając się i ucząc dojdziemy do celu,
•że zawsze możemy coś zmienić,
•że los jest odmienny i nie możemy się poddawać i rzucać gry w połowie, tylko powinniśmy dążyć do kolejnej wygranej.
Jeśli poddamy się ,,przed metą” to nic to nie zmieni – to będzie nasza porażka niezależnie czy ukończymy grę czy nie. A jeśli się nie poddamy i podejmiemy dalsze wyzwanie (czy chodzi grę planszową, udział w zawodach sportowych, konkursy wiedzy, malarskie itd.) to może będziemy mogli się cieszyć z sukcesu i wygranej. To jest bardzo przyjemne uczucie, ale nie nie jest możliwe zawsze wygrywać…. Ponadto JEŚLI WYGRYWALIBYŚMY CAŁY CZAS, TO NASZ SUKCES TAK BY NiE CIESZYŁ! Jeśli na sukces zapracujemy ćwicząc – satysfakcja z sukcesu będzie ogromna, zwłaszcza z po kilku porażkach – które zdarzają się najlepszym. To tak jak chociażby prosta czynność – jazda na rowerze. Teraz robimy to bezbłędnie, ale zanim nauczyliśmy się jeździć było kilka upadków. Sukcesem jest to, że nauczyliśmy się jeździć, ale KAŻDY zanim się nauczył miał kilka porażek.
A jeśli chodzi o gry planszowe – nie mamy wpływu na wynik. Tym bardziej przegrana nie powinna boleć! To jest świetna rozgrywka, ale tylko wtedy jeśli gramy uczciwie i nie denerwujemy się przegraną. Mówię: ,,KAŻDY CHCE WYGRAĆ, DAJ MAMIE POCIESZYĆ SIĘ TROCHĘ WYGRANĄ ?”. – i szczerze mówiąc chyba to zdanie dotarło najbardziej!!!! Córka cieszy się z czyjejś wygranej (mamy, taty, dziadka, młodszej siostry [jest jeszcze mała, ale już powoli gramy z nią w pierwsze planszówki …]), a potem mówi ,,teraz ja spróbuję wygrać!”

Porażki są wpisane w nasze życie.
Czasem podchodzimy do nich bardziej emocjonalnie, czasem mniej – niezależnie czy jesteśmy dzieckiem czy osobą dorosłą. Dzieci nie zawsze poradzą sobie z negatywnymi emocjami. Trzeba rozmawiać, tłumaczyć, przytulić. Każda sytuacja jest inna – inaczej wygląda nasza rozmowa. Co jeszcze robię? Chwalę za drobne rzeczy – myślę, że to też pomaga dostrzegać małe sukcesy.